Μία ψύχραιμη ματιά στο Bright

Έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος από την πρώτη προβολή της -τότε- πιο ακριβής παραγωγής του Netflix, του Bright. Με οσκαρικού επιπέδου cast, βλέπε Will Smith, Joel Edgerton και Noomi Rapace, όπως και με σκηνοθέτη τον David Ayer, του πολύ καλά σκηνοθετημένου για μένα Suicide Squad.

Οι βλέψεις και η αναμονή για την ταινία δυστυχώς δεν επαληθεύτηκαν, και οι κριτικές ήταν πιο πολωμένες και από το φετινό Venom. Το Netflix βέβαια ανακοίνωσε πως η ταίνία έκανε το καλύτερο άνοιγμα από οποιαδήποτε άλλη που είχε streamάρει στην πλατφόρμα της, μέχρι τότε. Προσωπικά είδα την ταινία λίγη ώρα μετά που εμφανίστηκε στον κατάλογο της εφαρμογής και δυστυχώς απογοητεύτηκα. Η πλοκή δεν με κάλυπτε για ταινία 2 ωρών, θα μπορούσε να είναι απλά ένα εβδομαδιαίο επεισόδιο μία σειράς φαντάσιας. Το πολιτικό υπόβαθρο για την Αμερικάνικη κοινωνία ήταν πέραν του δέοντος εμφανές – “Fairies lives don’t matter“? Και η προσπάθεια για τη δημιουργία ένος εναλλακτικού κόσμου τόσο κοντά στο δικό μας, όσο και στον κόσμο του J.R.R Tolkien, φάνηκε στα μάτια μου σαν κακοφτιαγμένος πίνακας (δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερη παρομοίωση).

Για όσους δεν γνωρίζουν, η ιστορία ακολουθεί δύο ένστολους αστυνομικούς, τον άνθρωπο Daryl Ward (Smith) και τον πρώτο Orc αστυνομικό Nick Jakoby (Edgerton), ένα εναλλακτικό Los Angeles όπου άνθρωποι με μυθικά πλάσματα, αλλά και τεχνολογία με μαγεία συνυπάρχουν. Σε μία τυπική κλήση για έλεγχο βρίσκουν ένα μαγικό ραβδί, όπου σε αυτόν τον κόσμο θεωρείτε όπλο διαμετρήματος πυρηνική βόμβας (“Αποχαυνώσιους” σε στεροειδή – για τους Harry Potter fans). Μετά όλα παίρνουν την κατιούσα και έχουμε μία ταινία με gangster Orcs και Elf πράκτορες του FBI να τους καταδιώκουν.

This slideshow requires JavaScript.

Προχθές λοιπόν, αποφάσισα να ξαναδώ την ταινία, σχεδόν έναν χρόνο μετά. Αδιάφορος ουσιαστικά ως προς το hype της ταινίας, για να δω αν τελικά θα περάσω δύο ώρες ψυχαγωγίας ή αν αυτό που θυμόμουν ήταν όντως τόσο χάλια.

Θα σας πω πως δεν ήταν ούτε το ένα ούτε το άλλο. Σίγουρα η ταινία δεν είναι τόσο χάλια όσο την θυμόμουν, έχει αρκετές καλές στιγμές δράσης και χιούμορ. Οι ηθοποιοί δείχνουν να το χαίρονται. Εξαίρεση στα μάτια μου η Noomi Rapace, την οποία θεωρώ υπερεκτιμημένη ως ηθοποιό. Σίγουρα η ταινία προσπαθεί να πολιτικοποιήσει καταστάσεις μέσα από τα μυθικά πλάσματα, π.χ ghettoποίηση των Orc όπως συμβαίνει με τους έγχρωμους Αμερικάνους, όμως αυτό τελικά δεν είναι τόσο κάκο, ούτε τόσο έντονο όπως μου είχε φανεί στην πρώτη προβολή. Υπάρχει η πιθανότητα να είχε γιγαντωθεί αυτή η οπτική και λόγω της τότε κατάστασης στην Αμερική.

Η δημιουργία ενός κόσμου με ιστορικό υπόβαθρο, κοινής πορείας ανθρώπων και φανταστικών όντων, τελικά δεν είναι ένας κακοφτιαγμένος πίνακας όπως αρχικά πίστεψα. Σίγουρα δεν είναι έργο τέχνης, αλλά πρέπει να δώσουμε credit στους δημιουργούς γιατί με διάφορες εικόνες (graffiti π.χ), σκηνές και συζητήσεις ανάμεσα στους πρωταγωνιστές, δημιουργείται σιγά σιγά ένα περίγραμμα ενός “ζωντανού” κόσμου.

Γενικά θα σας πρότεινα, αν έχετε κάποια ταινία που με την πρώτη προβολή, δεν την συμπαθήσατε αλλά με το πέρασμα του χρόνου έχετε τους ενδοιασμούς σας, μην το σκέφτεστε. Ξαναδείτε την με χαλαρή ματιά και μπορείτε να προσέξετε πράγματα που σας διέφυγαν με την πρώτη ματιά.

Και ναι, το Netflix ετοιμάζεται για το sequel του Bright (και εμένα μόλις μου έγινε μία σύνδεση με το Φονικό Όπλο..με Elves και Orcs!)

Βαθμολογία Artigo : 7/10