Castlevania – Τα vampires επιστρέφουν στο horror που ανήκουν

Κακό ηχητικό λογοπαίγνιο στον τίτλο – το γνωρίζω, δεν μπορώ να αντισταθώ.

Με τον ίδιο τρόπο δεν μπόρεσα να αντισταθώ στο Castlevania – το ενήλικο animation του Netflix, βασισμένο στην ομώνυμη δημοφιλή σειρά παιχνιδιών.

Δεν θα πω ότι τα έπαιζα, καθώς δεν είμαι gamer και δεν ανήκω στην γενιά στην οποία άνθισαν, δυστυχώς. Ήμουν ανέκαθεν όμως μεγάλη λάτρης των animated σειρών και όταν άκουσα πρώτη φορά για αυτήν την σειρά, αποφάσισα να της δώσω μια ευκαιρία. Από τις πιο έξυπνες επιλογές μου.

Η πρώτη σαιζόν με άφησε έκπληκτη. Από τις μάχες, τους υπέροχος διαλόγους και φυσικά το εξαιρετικό voice acting, τα πάντα ήταν τόσο άρτια και προσεκτικά δουλεμένα που μέσα σε τέσσερα εικοσάλεπτα επεισόδια, οι συντελεστές είχαν καταφέρει να κερδίσουν το ενδιαφέρον σου και να σε παρακινήσουν να μάθεις γιατί συνέβησαν όλα αυτά. Θυμάμαι πως όταν είχε τελειώσει η πρώτη σαιζόν είχα μείνει να κοιτάω μουδιασμένα την οθόνη – και τώρα? Τι έγινε? Πώς..?

Δεν άργησα να ψάξω τα πάντα γύρω από το παιχνίδι – την ιστορία του, την μουσική του, ανάλυση χαρακτήρων. Το Castlevania σε καλούσε σαγηνευτικά στον κόσμο του και έμενες με την θέληση σου δέσμιος. Τα tropes ίσως είναι κοινά – ο ανίκητος κακός, η τραγική αγάπη και ένας διστακτικός ήρωας, να προσπαθεί να βρει τον εαυτό του μέσα από ένα ταξίδι πνιγμένο στο αίμα και την εξαθλίωση.

Παρόλα αυτά δεν έγινε ποτέ κλισέ – όχι με την αρνητική έννοια.

Ξεκινώντας από τον ίδιο τον Δράκουλα – ένα ον πανίσχυρο, μισάνθρωπο και πανέξυπνο, είχε εξερευνήσει τα μυστήρια της γνώσης, τα είχε συλλέξει και φυλάξει μέσα σε ένα κάστρο περιτριγυρισμένο από παλουκωμένα πτώματα – μία νύξη στην ιστορική καταγωγή του. Κρυμμένος από τους ανθρώπους, μόνος, επιβίωνε χωρίς να ζει, μέχρι την ημέρα που μια θαρραλέα γιατρός έφτασε στο κατώφλι του. Οι αφηγητές δε χρειάστηκε να μας δείξουν αναλυτικά την ιστορία τους – μπορούσαμε να την δούμε να γεννιέται στις εκφράσεις, τους διαλόγους και την ζεστασιά των φωνών τους. Μέσα σε σαράντα λεπτά και δύο επεισόδια γνωρίζαμε και συμμεριζόμασταν την οργή και τα κίνητρα του Δράκουλα κατά της ανθρωπότητας – αν αυτό δεν μαρτυράει άρτια εξιστόρηση, δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσε.

Φυσικά δεν θα μπορούσα να ξεχάσω τους υπόλοιπους ήρωες – εμφανίστηκαν μετέπειτα, αλλά κατάφεραν να διεκδικήσουν επάξια το ενδιαφέρον του κοινού τους. Ο Trevor Belmont, τελευταίος της γενιάς μια οικογένειας καταξιωμένων κυνηγών βρυκολάκων, καλός μαχητής και αλκοολικός έφηβος παγιδευμένος σε ένα σώμα ενήλικα, περιπλανάται αναζητώντας τον σκοπό του Trevor πέρα από το όνομα Belmont.

Στον δρόμο του συναντά την Sypha – μεγαλωμένη σε μια ομάδα γνωστοί ως Speakers, που έχουν αφιερώσει την ζωή τους στην προφορική μεταφορά ιστοριών από γενιά σε γενιά, με την πίστη πως τίποτα δεν χάνεται, τίποτα δεν ξεχνιέται. Κυνηγημένοι αδίκως από την εκκλησία, κατηγορούμενοι ως υπαίτιοι της καταστροφής, συνεχίζουν να παλεύουν υπέρ των ανθρώπων και για τους ανθρώπους. Ένας χαρακτήρας πλούσιος σε πίστη προς το γενικότερο καλό, ώριμος και πανίσχυρος – με τις ωραιότερες animated κινήσεις για να κάνει μαγεία, η Sypha γοητεύει με την αβίαστη χάρη της και την απόλυτη πίστη στον σκοπό της.

Φυσικά για το τέλος έχουμε τον χαρακτήρα κλειδί – μια μορφή ισοδύναμη με τον Μεσσία.

Ακολουθούν μικρά spoiler!

Ο Alucard είναι ο αντίστροφος χαρακτήρας του πατέρα του, ή τουλάχιστον αυτό ελπίζει να γίνει.

Θυμίζοντας τους βρυκόλακες της Anne Rice με την γατίσια χάρη, την σαγηνευτική φωνή και, φυσικά, την μακριά μπέρτα, ο Alucard είναι στα όρια του cheesy, καταφέρνοντας να σε κάνει να χαμογελάς με ευχαρίστηση και να τον δέχεσαι για την ένοχη απόλαυση που αποτελεί.

Να υπενθυμίσω ότι όλα τα παραπάνω αναπτύσσονται στην πρώτη σαιζόν, ξέρετε.. των τεσσάρων επεισοδίων.

Φανταστείτε λοιπόν, το εύρος, το βάθος αυτών των χαρακτήρων σε μια δεύτερη σαιζόν με περισσότερα επεισόδια και χρόνο να αναπτυχθούν, να ξεδιπλώσουν αδυναμίες αλλά και αρετές και να φτάσουν όλοι τους στην συμβολική τους ενηλικίωση.

Δεν θα πω παραπάνω, το Castlevania είναι ένα νοσταλγικό animation για τους ενθουσιώδης του παιχνιδιού και μια απόλαυση για τους νέους του είδους. Είναι από τα καλύτερα παραδείγματα που μπορούν να δοθούν όσον αφορά την συνοχή της ιστορίας, την ανάπτυξη χαρακτήρων και την απόλαυση του να σε απορροφά κάτι τόσο πολύ, που να σε ενδιαφέρει το μέλλον των χαρακτήρων και μετά το τέλος της σειράς.

Μεγάλο μπόνους – η μουσική.

Α! Και αυτά τα βαμπίρ.. αγαπούν βαθιά και σκοτώνουν ανελέητα. Είναι φτιαγμένα από τους πιο ζοφερούς εφιάλτες και τις πιο τραγικές μορφές αφοσίωσης, οπότε μην περιμένετε χαρούμενο τέλος – είναι όμως ελπιδοφόρο.