"Γ.Μ.Β."
"Αγαπώ τα άκρα σου.
Πάντα τις άκρες αγαπάμε,
όπου ξεφτίζουμε, κει που ενωνόμαστε,
όπου πιο εύκολα τρυπώνουμε σε μάζα άλλη με την αιχμηρή άκρη κι όχι με την ακμή μίας ωλένης ή ενός μηρού. Αγαπώ τα άκρα σου,
όπως αγαπάμε τα άκρα -κι όχι τον επίπλαστο μέσον όρο που απαιτεί έναν επίπλαστο μαζοποιημένο αριθμό, όπου οι ακραίες μάζες μας απαλείφονται ή και αδιαφορούνται.
Αγαπώ τα άκρα σου κι η αγάπη φτάνει να 'ναι ένα ρήμα που ταιριάζει στις ακρότητες.
Βάθη μεγάλα κι ύψη στιλπνά, όπου σαν την κάμηλον που περνά από την τρύπα μιας καρφίτσας, εκείνα κρατιούνται από την άκρη του γκρεμού.
Αγαπώ τα άκρα σου,
όπου σαν τον μίτο που οδηγεί στην έξοδο του λαβυρίνθου, εκείνα διατείνονται μια γενναία έξοδο ή είσοδο -ανάλογα από το ποιος και πού και προς τα πού κοιτάει.
Τι είμαι γω και τι δεν είμαι γω.
Τι είμαι γω και τι πιστεύουν οι άλλοι.
Τι είμαι γω και τι ευθύνη φορτώνω στους άλλους να πιστέψουνε για μένα αντί για μένα.
Τι δεν είμαι γω και τι ευθύνη φορτώνουνε οι άλλοι να πιστεύω εγώ αντί γι’ αυτούς.
Δεν υπάρχει μέση.
Της αδρανείας σου η ψευδής φυγόκεντρος κι η κεντρομόλος στο σώμα που ελκύει δίνουν μιαν αίσθηση πως μένεις στην άκρη τη μέγιστη, για να ‘σαι εδώ και να ‘σαι εσύ.
Γιατί η ταυτότητα είναι και ζήτημα θέσης και ταχύτητας.
Τα άκρα σου, που τείνουν να κάνουν το σώμα σου να φύγει.
Εσύ, που τείνεις να κάνεις το σώμα μου να φεύγει.
Αγαπώ τα άκρα σου.
Πάντα τα βάθη και τα ύψη αγαπάμε, όπως αγαπάμε όλα τ’ άκρα -όχι τον μέσο όρο που απαιτεί έναν αριθμό που δεν υπάρχει.
Αγαπώ τα άκρα σου κι η αγάπη φτάνει να ‘ναι ένα ρήμα που συνορεύει με το ακροβατώ κι ακροπατώ, με το ακολουθώ τον μίτο και περνώ μέσα από την τρύπα της καρφίτσας.
Ό,τι στην άκρη σμίλεψε τον κόσμο παραπέρα.
Ό,τι ο κόσμος στοίβαξε σε μια μικρή γωνία.
Ό,τι η αγάπη άγγιξε για ωκεανό σε μια σταγόνα.
Τα άκρα σου, τα χείλη σου, τα βλέφαρα, τις θηλές σου
-μια κι αγαπώ, σαν να λέμε, αιρετικά, ό,τι σε αποδομεί."
Σταμάτης Παρασκευάς
