I Kill Giants
Υπάρχουν ταινίες οι οποίες δεν γίνονται ευρέως γνωστές, πετάνε κάτω από τα radar του κοινού, αποκτούν ένα μικρό – αλλά φανατικό κυρίως – κοινό. Πιστεύω πως το I Kill Giants είναι ένα από αυτά. Βλέποντας το, θυμήθηκα αρχικά το Where the Wild Things Are του 2009, και λιγότερο το Pan’s Labyrinth – μην περιμένετε όμως απτές συγκρίσεις με το δεύτερο.
Πρόκειται για μεταφορά του graphic novel των Joe Kelly και J. M. Ken Niimura(2008), σε σκηνοθεσία του Δανού Anders Walter.
Μία ταινία που ασχολείται με το αίσθημα της απώλειας και πώς να το αντιμετωπίσεις, με τη δύναμη της φιλίας και στη βάση του, πως πρέπει να αποδέχεσαι τον κύκλο της ζωής και να προσπαθείς πάντα να βρίσκεις την χαρά στην καθημερινότητα σου. Προσωπικά εγώ αυτό το νόημα έβγαλα… μιας και πρόκειται για μία ταινία που σε αφήνει να βγάλεις τα δικά σου συμπεράσματα μέσα από τα μάτια της νεαρής εφήβου Barbara Thorson.
Η Barbara, από την αρχή της ταινίας, ετοιμάζεται να αντιμετωπίσει Γίγαντες, κάνει ξόρκια, ετοιμάζει παγίδες με μία προσήλωση και ωριμότητα που σε κάνει το βλέπεις σαν κάτι φυσιολογικό, όντως υπάρχουν Γίγαντες και Τιτάνες. Δεν είναι δουλειά μου να πω τι όντως ισχύει (απετάξατο spoilers!).
Το cast της ταινίας, παίζει εκπληκτικά με κύριες χαρακτήρες την ίδια την Barbara (Madison Wolfe), την αδερφή της Karen (Imogen Poots) και την ψυχολόγο του σχολείου Mrs. Molle (Zoe Saldana). Η σκηνοθεσία του Anders Walter ακολουθεί το υψηλό επίπεδο του cast και μαζί με τη μουσική επένδυση, ανεβάζουν ακόμα περισσότερο την ταινία. Ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να κάνω στην αποτύπωση των “μαγικών” της Barbara, τα οποία θύμισαν, επίτηδες προφανώς, Dungeons & Dragons του όποιου είναι και fan η πρωταγωνίστρια, όπως λέει και η ίδια “The Dice never lies”.
Δεν θα σας κουράσω, απλά θα πω πως ήταν από τις δυνατότερες ταινίες του 2018 που έχω δει και δεν το περίμενα. Το I Kill Giants θα εκπλήξει ευχάριστα μέσα από τα δυνατά μηνύματα που περνάει.
Βαθμολογία Artigo : 8/10
