Κολοκύθες και καταχνιάρρρ…Παραμύθια που δαγκώνουν

Τον Οκτώβριο, στην βόλτα μου στο FantastiCon, είχα την τύχη να αγοράσω ένα μικρό βιβλιαράκι από μια καινούργια συγγραφέα στον χώρο του ελληνικού fantasy – της Δήμητρας Μπενίση.

Για την ακρίβεια, αγόρασα δύο, αλλά καθώς αυτό είναι το αυτοτελές της, θα επικεντρωθώ εδώ.

Η μεγαλύτερη παγίδα στην οποία πέφτουν οι περισσότεροι Έλληνες συγγραφείς του φανταστικού είναι, κατά την γνώμη μου, ότι προσπαθούν να μιμηθούν την ανάλογη αγγλόφωνη λογοτεχνία, ώστε να αποδώσουν το πιο αιθέριο ύφος που πιστεύουν ότι ταιριάζει στο είδος.

Αυτό δεν ισχύει για την συγκεκριμένη συγγραφέα. Οι μικρές ιστορίες της μπορεί να διαδραματίζονται σχεδόν εξ ολοκλήρου στον φανταστικό κόσμο της, αλλά το πλουμιστό ύφος, το πλούσιο λεξιλόγιο και οι εικόνες που ζωγραφίζουν, θυμίζουν πολύ έντονα σύγχρονα παραμύθια δημοτικής παράδοσης.

Από ιστορίες για μαγικά τηλεφωνικά κέντρα μέχρι φονικά κουνελάκια, όλες τους, μία προς μία, σε τραβάνε στον απατηλά όμορφο και συχνά παράξενα σκοτεινό κόσμο της και δεν σε απελευθερώνουν μέχρι να τελειώσουν αυτό που θέλουν να σου πουν.

Θυμάμαι ότι διάβαζα το βιβλίο αφοσιωμένη στο σπίτι μου και δεν μπορούσα να σταματήσω να χαμογελάω από την έξυπνη χρήση της ελληνικής γλώσσας και τον θαρραλέο τρόπο με τον οποίο άλλαζε το ύφος της σε κάθε ιστορία – υπάρχουν σκοτεινές, με μακάβρια τέλη να ακολουθούνται από ρομαντικές που σε κάνουν να χαμογελάς ακόμη και αν δε θες. Υπήρχαν όμως και ιστορίες που γιόρταζαν τη γυναίκα, την αδελφοσύνη και τη συμπόνια, ιστορίες που σε έκαναν να γελάς, να συγκινείσαι, να ταυτίζεσαι. Παραμύθια που σου ζεσταίνουν την ψυχή και σε μαγεύουν μέσα στην βαβούρα της καθημερινότητα, απελευθερώνοντας σε από ένα βάρος που ίσως να μην γνωρίζεις πως κουβαλάς.

Πρόταση μου είναι να χουχουλιάσετε στην κουβέρτα σας, να πιείτε μια ζεστή σοκολάτα και να χαθείτε στα μαγεμένα δάση της Δήμητρας.

Άλλωστε το μεγάλο κυνήγι ξεκινά και πιστέψτε με.. δεν θέλετε να το χάσετε.