“Λεωφορείον ο πόθος”.. Προσωπική ματιά

Εκείνη είναι μία καθηγήτρια ευγενικής καταγωγής, με αυτή τη γυναικεία γοητεία που ποζάρει διαχρονικά σε εξώφυλλα αναδυκνείοντας τη vintage ομορφιά. Εκείνος είναι μετανάστης εργάτης, οξύθυμος και επιβλητικός, παντρεμένος με την αδερφή της. Η πρωταγωνίστρια επισκέπτεται το σπίτι της αδερφής της, ώστε να φιλοξενηθεί εκεί, μετά από πλειστηριασμό της οικογενειακής της περιουσίας.

Ο πραγματικός καλλιτέχνης πρέπει να έχει το κουράγιο να δείχνει αυτό που οι άνθρωποι κρύβουμε μέσα μας. Κάτι που δημιουργεί στον ίδιο τεράστιο βάρος ευθύνης, αλλά ταυτόχρονα αν το πετύχει, μπορεί να νιώσει τέτοια ελευθερία και ένα φως ψυχής, που δύσκολα συγκρίνεται με οποιαδήποτε άλλη συναισθηματική κατάσταση, ιδίως όταν καταφέρνει να το περάσει στο κοινό του.

 

Ο Μάρλον Μπράντο και η Βίβιαν Λι, μέσα από ένα χώρο δύο κλειστών δωματίων, υπό τις οδηγίες του καταπληκτικά χειριστικού σκηνοθέτη, Ελία Καζάν, καταφέρνουν να μεγαλουργήσουν και να εκφράσουν δύο εντελώς διαφορετικούς ,εσωτερικούς κόσμους, που αντιστοιχούν στη ψυχοσύνθεση του καθενός μας.

Από τη μία έχουμε έναν “άξεστο” γόη (κλασσική μεταφορά προτύπου του “άντρα του βαρύ”), με απόλυτη έλλειψη κάθε είδους ευαισθησίας, μιας και τη θεωρεί αιτία όλων των κοινωνικών και προσωπικών δεινών του ανθρώπου, και από την άλλη, έχουμε μία κοπέλα γεμάτη ευαισθησίες, χαμένα όνειρα και μία επιδερμικά κοινωνική έπαρση με τάσεις εκλογίκευσης των καταστάσεων (ένας κεκαλυμμένος χείμαρος!)

 

Ο Τένεσι Ουίλιαμς γράφωντας αυτό το έργο το 1947, θέλησε να μας δείξει τι γίνεται όταν συναντιούνται δύο διαφορετικοί κόσμοι με την ίδια ανάγκη, αυτή της επιβολής. Πρώτο πράγμα που γίνεται είναι η προβολή του εγωισμού, κάτι που και στους δύο χαρακτήρες υπερτερεί. Πώς καταλήγουμε όταν δύο υπέρμετροι εγωισμοί συγκρούονται; Σίγουρα ο ένας προσπαθεί να υπερισχύσει του άλλου, αφήνοντας στο πέρασμά τους σημάδια ανεξίτηλα που δεν μπορούν να κατανοήσουν.

 

Ο Κοβάλσκυ δείχνει την αντιπάθεια του και συγκρούεται με τη Μπλανς, γιατί κάτι τον τραβάει στον κόσμο της, που στον δικό του δεν υπάρχει (ή τουλάχιστον έτσι νομίζει). Η Μπλανς παίζει το παιχνίδι του Κοβάλσυ, υποτιμόντας τον, στην πορεία όμως την απορροφά ένας κόσμος σκοτεινός που ενώ δε μπορεί να αποδεχτεί, ενδόμυχα τον ζητάει με επιμονή (ανασφάλεια!) Μοιραία έρχεται ένας παθιασμένος έρωτας που οδηγεί στην αυτοκαταστροφή, αφού ο εγωισμός δεν αφήνει χώρο για οτιδήποτε άλλο.

 

Άραγε μέσα μας, στην προσπάθεια να επιβιώσουμε και να “φανούμε” στους άλλους, χρησιμοποιούμε λάθος οδηγούς; Αυτο είναι το εύκολο και φυσικά είναι και κάποιο είδος άμυνας, όταν όμως δεν αφήνει χώρο για τίποτα άλλο, τα αποτελέσματα μας βρίσκουν μόνους. Στη θεωρία σίγουρα είναι ευκολότερο να το διακρίνουμε, στην πραξη όμως αλλάζουν τα πράγματα και ο δρόμος δυσκολεύει, μιας και η ζωή μας έχει κάνει απόμακρους και καχύποπτους. Ίσως οι λέξεις κλειδιά θα ήταν κατανόηση και αποδοχη με λίγο από ταπεινοφροσύνη στον άνθρωπο απέναντι, ώστε να υπάρξει χώρος  για να βρεθεί δίπλα..

 

Το λεωφορείον ο πόθος είναι σταθμός στην ιστορία του θεάτρου και του κινηματογράφου. Είναι και μάθημα ζωής αν το αφήσεις να σε ταξιδέψει..

 

Η στιγμή που ο Κοβάλσκυ γνώρισε τη Μπλανς

 

Artigo:

Μία ομάδα φίλων με αγάπη για την τέχνη με ο,τι περιλαμβάνει η λέξη,κάνει μια προσπάθεια να μοιραστεί,να δώσει και να πάρει μέσα από το Artigo. Με χαρά είμαστε εδώ να κοινοποιουμε και δικές σας δραστηριότητες σε ερασιτεχνικό τομέα μουσικής, θεάτρου,εκδηλώσεων, χώρων κλπ. Η παρέα και το ταξίδι μας ξεκινά..! Enjoy!!