Είναι εκεί μπροστά του και το κοιτά... πόσο περίτεχνα φτιαγμένο;
Ένα κομμάτι ξύλο, φθαρμένο από τη θάλασσα που βρέθηκε τυχαία στα χέρια του.
Του φάνηκε σα να τον περίμενε να το μαζέψει από την άμμο, να το κάνει δικό του... Μπορούσε να το κάνει πανέμορφο, γιατί να το άφηνε κι άλλο να καιγεται στα βότσαλα;
Η επιφάνεια ήταν σκληρή, άρχισε να το τρίβει στην πέτρα, ώσπου να γίνει λείο.. πιο γλυκό... Ω, τι ιδέα!
Άλλαζε μορφή και αυτό του άρεσε. Μπορούσε να του δώσει ο ίδιος νέα ζωή, βγαλμένη από τη δική του φαντασία
Και συνέχισε... πήρε ένα μαχαίρι και το σκάλιζε. Ξεκίνησε αργά μα όσο προχωρούσε, δυνάμωνε και αυτή η δύναμη τον πάθιαζε. Το ξύλο ακόμα δεν ήταν έτοιμο. Ήθελε κι άλλο σκάψιμο κι όσο φανέρωνε το χρώμα και την υφή του, τοσο πιο πολύ προκαλούσε τη φαντασία του..
Η εικόνα στο μυαλό ήταν έτοιμη και ήταν θέμα χρόνου να γίνει πραγματικότητα... πρόκληση ε;
Λίγα λεπτά... τόσο χρειάστηκε, να το τρίψει, να το σκάψει, να το τρυπήσει, να του δώσει υπόσταση!
Και σε αυτά τα λίγα λεπτά ένιωσε όσα είχε καιρό να νιώσει... Πάθος, Φαντασια, Αγωνία, Έρωτα....
Λίγα λεπτά μόνο, για ένα κομμάτι ξύλο και να το! Δεν ήταν πια το ίδιο..
Ένα καράβι! που στα μάτια, ήταν αριστούργημα.. φαινόταν να μπορεί να ταξιδέψει, να ανοίξει τα πανιά του και να δείξει σε όλους πως σε λίγα λεπτα μπόρεσε!
Λίγα λεπτά για κείνον...
Για το ξύλο, που έγινε καράβι ο χρόνος σταμάτησε... Δεν ήταν πια το ίδιο
Μαρία Τ.
