“Ο έτερος εχθρός” της Ελισάβετ Χρονοπούλου
“Μπροστά η Φιλίτσα και πίσω εγώ, ανηφορίσαμε για το σπίτι. Δε βγάλαμε μιλιά σ’όλο το δρόμο γιατί ένα πράγμα μόνο ήταν να πούμε κι αυτό δεν θα το λέγαμε ποτέ ο ένας στον άλλον, ποτέ πια όσο ζούσαμε, και πράγματι, ποτέ δεν το ‘παμε. Μας έφτανε που, όταν θα ξημέωνε η μέρα και θα πηγαίναμε στο μπακάλη με το δελτίο, θα παίρναμε τρεις μερίδες ψωμί κι όχι δύο […]
Τίποτ’άλλο δεν θυμάμαι από κει και πέρα.
Ζήσαμε.”
Διαβάζοντας αυτό το βιβλίο και χώρίς επιδιώκω συναισθηματική επιρροή, ένα βουβό κλάμα ξεκίνησε και δεν μπορούσε να σταματήσει, φέρνοντας εικόνες στο μυαλό μου μιας εποχής που οι γονείς και οι παππούδες μας, βιώσαν δύσκολες στιγμές, που στιγμάτησαν ανεπιστρεπτεί τη ζωή και την ψυχή τους. 
Βιώματα που κάναν μια γενιά να παλέψει ώστε οι απόγονοι τους να μη νιώσουν παρόμοια συναισθήματα στέρησης, κακουχίας και απώλειας. Ιστορίες του πατέρα από ιστορίες του παππού, παραμύθια της μητέρας, με αγάπη καλυμμένα, από τη γιαγιά και ο κόσμος άνθισε, προχώρησε , ξέχασε. Η Ελισάβετ Χρονοπούλου μέσα από τον “Έτερο εχθρό”, με δέκα διηγήματα που αφορούν στην περίοδο της Γερμανικής κατοχής στην Αθήνα, προσεγγίζει και αποδίδει τα μέγιστα στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση, σε σχέση με τα εκάστοτε γεγονότα της περιόδου, που κάθε άλλο παρά εύκολα ήταν στο χειρισμό της πορείας της ζωής τους.
Από το βιβλίο “Ο Έτερος εχθρός” εκδόσεις Πόλις:
Στην περίοδο της γερμανικής κατοχής στην Αθήνα, εκτός από τον ίδιο τον κατακτητή, οι ήρωες των δέκα ιστοριών αντιμετωπίζουν και ένα διαφορετικό εχθρό: Κάτω απ’το κράτος της πείνας και του τρόμου, απειλείται η συλλογική ηθική υπόσταση. Βλέπουν να καταλύεται γύρω τους ό’τι συνιστά την έννοια του “ανθρώπινου”. Βλέπουν τους γύρω ή και τον εαυτό τους να οπισθοδρομούν σε βαθμίδες πρωτογονικές.
Επιβίωσαν.
Το τίμημα της επιβίωσης το κράτησαν μέσα τους, ένα μυστικό που το βάρος του συνόδευσε την υπόλοιπη ζωή τους. Για να μπορέσουν να συνεχίσουν, άλλοι χρειάστηκε να το ξεχάσουν, άλλοι να το ξορκίσουν, άλλοι να το ανασκευάσουν.
Στο εξώφυλλο του βιβλίου, έργο της Κατερίνας Στεφανιδάκη: “Παράθυρα” (κάρβουνο σε χαρτί, 2008)
