Οδ. Ελύτης: “Είναι αστείο, αλλά οι λέξεις που σε βοηθάν να ζήσεις βοηθάν τον άλλο να σε πεθάνει”

“Μόνον καμιά φορά, τις νύχτες που η στεναχώρια σε πνίγει, σαν να υποψιάζεσαι ότι κάτι μισοαρχινισμένες σκηνές της ζωής σου, που δεν τους είχες δώσει τη δέουσα σημασία, παραμένουν ακόμα ζωντανές, σαλεύουν, και, μόλο που τις διώχνεις, εκείνες επανέρχονται και σε παρενοχλούν μέσα στο παραΰπνι σου. Δεν καταλαβαίνεις γιατί. Και όμως. Ζητούν να συνεχίσουν κάτι που αγνοείς επειδή το έχεις ήδη απολέσει και να συνεχιστούν από κάτι άλλο, που επίσης αγνοείς επειδή δεν έχει επισυμβεί ακόμη, θα σημάνει όμως η ώρα του, έστω και ερήμην της δικής σου παρουσίας”.

“Βλέπω από τώρα την εποχή όπου θα υπολογίζουμε ηλεκτρονικά την υπόσταση ενός δέντρου, αλλά να το φυτέψουμε θα μας είναι αδύνατον”.

“Είναι φορές που αισθάνομαι αληθινή έχθρα προς την κοινωνία, επειδή δε μου μοιάζει. Έπειτα συλλογίζομαι ότι κι ένας φιλοτελιστής θα αισθάνεται το ίδιο, άμα βλέπει πόσο αδιαφορούμε για τα γραμματόσημα, πόσο αδυνατούμε να ξεχωρίσουμε την αξία τους, και συνέρχομαι”.

“Όλα δείχνουν ότι, μετά τη διδαχή ταπεινοφροσύνης του Ιησού, έχουμε γίνει σκληρότεροι και πλέον εγωπαθείς. Την κοινότητα τη θεωρούμε απλό μέσον για την προβολή μας”.

“Η ευγένεια, όταν γίνεται κοινό κτήμα, τρισμεγεθύνεται. Και τότε αποζητά την αναγωγή της στο ελάχιστο”.

“Μόλις ο φόβος κάνει δυο βήματα πίσω στην ψυχή μας, η ελπίδα κάνει δυο βήματα μπροστά, έτσι που να μη χάσουμε την ισορροπία μας”.

“Ένα τριαντάφυλλο που γίνεται ποίηση μπορεί να σε συντρίψει πολύ περισσότερο από μια γροθιά που δε γίνεται ποίηση. Μυριάδες λόγια μαραίνονται στα κόκκινα βιβλία, όταν ένα απλό κοριτσάκι πυροβολεί. Καθώς φαίνεται, ακόμη και για ν’ ανατραπούν καθεστώτα- τι θρίαμβος- χρειάζεται η καλή ποιότητα”.

“Είναι αστείο, αλλά οι λέξεις που σε βοηθάν να ζήσεις βοηθάν τον άλλο να σε πεθάνει”.

Οδυσσέα Ελύτη: Εν Λευκώ – Πεζά Κείμενα. Εκδόσεις Ίκαρος 1993

Πληροφορίες από: frosochatoglou.blogspot.com