Πωλ Βερλαίν. 4 ποιήματα του καταραμένου ποιητή σε μετάφραση Καρυωτάκη, Παλαμά, Άγρα
“Τίποτε δεν είναι καλύτερο για την ψυχή από το να κάνει λιγότερο δυστυχισμένη μιαν άλλη ψυχή.”
Πωλ Βερλαίν ( 30 Μαρτίου 1844, – 8 Ιανουαρίου 1896)
Κάτι κλαίει μες την καρδιά μου
“Κάτι κλαίει μές στην καρδιά μου
καθώς βρέχει στην χώρα μου,
Σαν τι μαράζι, αλιά μου,
στραγγίζει την καρδιά μου;
Γλυκοστάζει η βροχή
στη γη, στα κεραμίδιαﾟ
στην άχαρη ψυχή
τι τραγουδάς, βροχή
Κλάμα χωρίς αιτία
καρδιάς βαργειεστιμένης.
Μήπως καμιά απιστία;
Πονώ χωρίς αιτία.
Κι είναι ο πόνος περισσός,
να μην ξέρεις γιατί
χωρίς αγάπη ή μίσος
σε καίει καημός περίσσος.”
Μετάφραση: Κωστής Παλαμάς
“Τα Χέρια”
“Τα χέρια τ’ ακριβά, δικά μου που έγιναν,
ωραία ωραία, μικρά μικρά,
κι ύστερ’ απ’ όλα τα θανάσιμα γλιστρήματα
κι απ’ όλα αυτά τ’ ανίερα κοσμικά.
Ύστερ’ από τ’ αραξοβόλια και τις αμμουδιές
κι από τους τόπους κι από τα λημέρια,
ρηγικά χέρια πιο πολύ κι απ’ των παραμυθιών,
μου ανοίγουν τα όνειρα τ’ αγαπημένα χέρια.
Ονειρευτά χέρια απλωμένα απάνου απ’ την ψυχή μου,
τάχα το ξέρω εγώ τι θα ‘χετε καταδεχτεί
να ειπείτε της ψυχής μου που μαράζωσε
μέσα σ’ αυτού του κόσμου την κακούργα βοή;
Τάχα είναι ψέμα το όραμα σεμνό που το ανοίγω,
συμπάθειας όραμα πνευματικής,
μιας επιστήθιας, μιας απέραντης αγάπης,
στοργής που όλα μου απάνου της τα παίρνει μητρικής;
Αγαπημένα μου όνειρα, χεράκια μου αγιασμένα
πόνε πανώριε, ποθητέ δαρμέ μου εσύ,
τα χέρια αυτά, τα χέρια αυτά, σεπτά μου χέρια,
κάματε τη χειρονομία που συγχωρεί.”
Μετάφραση: Κωστής Παλαμάς
Αισθηματικός Περίπατος
“Η δύση άφηνε τις ύστατες αχτίδες
κι ο άνεμος τα χλωμά τα νούφαρα κινούσε,
τ’ ανοιχτά νούφαρα, μέσα από τα καλάμια
θλιβερά γυάλιζαν στο άτρεμο κύμα απάνω.
Μόνος πλανιόμουνα, σέρνοντας την πληγή μου
μέσα από τις ιτιές, μπρος στων νερών το μάκρος,
που η πάχνη η άπλαστη όμοιαζε μεγάλο
φάντασμα άσπρο σαν το χιόνι, απελπισμένο,
με τις άγριες πάπιες μαζί θρηνώντας,
που τα φτερά χτυπάν κι η μια την άλλη κράζουν,
μέσα από τις ιτιές, που ολόμονος πλανιόμουν
σέρνοντας την πληγή μου, και των ίσκιων ήρθε
το άφεγγο σάβανο, τις ύστατες να πνίγει
της δύσης αντήλιες μες στα χλωμά νερά του
και τα νούφαρα, μεσ’ από τα καλάμια,
τ’ ανοιχτά νούφαρα στο άτρεμο κύμα απάνω.”
Ματάφραση: Τέλλος Άγρας
Οι Ράθυμοι
“Μπα! Και η μοίρα μας έγινε πεζή.
Αν θέλετε, πεθαίνουμε μαζί;
— Σπάνια η πρόταση, ορισμένως.
— Ωραίο το σπάνιο. Λοιπόν εμπρός.
Ο τόπος θαυμάσιος και ο καιρός.
— Χι! χι! χι! Απογοητευμένος!
— Ίσως. Αλλά προπάντων εραστής
άψογος. Ανέκαθεν ιδεαλιστής.
Να πεθάνουμε τώρα ελάτε.
— Περσότερο ειρωνεύεστε, θαρρώ,
παρά όσο κάνετε τον τρυφερό.
Πάψετε, κύριε, αν αγαπάτε.
Έτσι το βράδυ κείνο απάνω στη
χλόη, και στ’ άνθη απάνω καθιστοί,
δυο περίεργοι ερωτευμένοι
αναβάλανε τέτοιο ζηλευτό
θάνατο, κι απομείνανε γι’ αυτό
— χι! χι! χι! — καταγοητευμένοι.”
Μετάφραση: Κώστας Καρυωτάκης
Ο Πωλ Βερλαίν γεννήθηκε στις 30 Μαρτίου του 1844 και ήταν Γάλλος ποιητής. Πέρασε από πολλές φάσεις στη διάρκεια της ζωής του. Στην αρχή λειτούργησε ως ποιητής των σαλονιών, παρεκτράπηκε μετά κάτω από την τριπλή επίδραση ενός δυστυχισμένου έρωτα, του αλκοολισμού και του Μπωντλέρ. Μετά από μια περίοδο ήσυχη, η ζωή του αναστατώθηκε πάλι με τη γνωριμία του Ρεμπώ. Προσχώρησε στον καθολικισμό και στην ποίηση με πλαστικότητα και μουσικότητα. Έγινε, χωρίς να το θέλει, ο ηγέτης της “παρακμιακής σχολής” και έκανε γνωστούς τους Poetes Maudits (καταραμένους ποιητές) το 1884. Έφυγε από τη ζωή τον Ιανουάρίο του 1896.
Φωτογραφία εξωφύλλου και σιδηροδρομικός σταθμός Δράμας: Σωτήρης Ζαφειρίου
