Παύλος Σιδηρόπουλος. “Κάποτε θα δεις…”
“…Πες μου αν μ’ αγάπησες όσο ο ήλιος την αυγή
όσο ο γκρίζος ουρανός κάποιας άνοιξης βροχή
αν τον φόβο μου έβλεπες πίσω από κάθε μου φιλί
πες μου αν μ’ αγάπησες όσο η νύχτα την σιωπή”
Παύλος Σιδηρόπουλος, “η ώρα του Stuff” 1978
Τραγουδιστής, συνθέτης, στιχουργός, μουσικός, ηθοποιός, συγγραφέας διηγημάτων και θεατρικών που δε δημοσιοποιήθηκαν, μεταφραστής βιβλίων αποκρυφισμού που άφησε στη μέση, ο Παύλος Σιδηρόπουλος ήταν αναμφίβολα ένας πολυτάλαντος άνθρωπος με πολύπλευρη προσωπικότητα. 
Γεννήθηκε στις 27 Ιουλίου του 1948 στην Αθήνα και πέθανε το απόγευμα της 6ης Δεκεμβρίου του 1990 σε ηλικία 42 ετών, από ανακοπή καρδιάς λόγω υπερβολικής δόσης ηρωίνης στο σπίτι μιας φίλης του στο Νέο Κόσμο. Πολλοί τον τοποθέτησαν δίπλα στην Κατερίνα Γώγου και στο Νικόλαο Άσιμο για να χαρακτηρίσουν και τους τρεις “Αγίους των Εξαρχείων”, κάποιοι τον παρομοίασαν με τον Τζιμ Μόρισον, τον Κερτ Κομπέην, και τον Τζαίημις Ντην, άλλοι προσπαθούν ακόμα ν’ ανακαλύψουν ποια είναι η κυρία “Κ.”, και αρκετοί μαθητές του λυκείου συνεχίζουν να γράφουν στα τετράδια τους στίχους του “Να μ’ αγαπάς” ή του “Άντε και καλή τύχη μάγκες”.
O Σιδηρόπουλος δεν είναι απλά ένα σύμβολο των Εξαρχείων ή μια περιθωριακή φιγούρα της εγχώριας ροκ μουσικής, αλλά ένας κορυφαίος καλλιτέχνης που χάρη στη μουσική του κέρδισε την αθανασία. Κατάφερνε με την ίδια ευκολία να τραγουδήσει ροκ, ερωτικές μπαλάντες και σατιρικά τραγούδια, να συνθέσει μπλουζ, ρεμπέτικα και ροκ εντ ρολλ, να γράψει κοινωνικούς, επιθετικούς και λυρικούς στίχους. Ο ίδιος, αναφερόμενος στο κοινό του που αποτελούταν κυρίως από έφηβους, είχε σταθεί ιδιαίτερα στη στιχουργική του ικανότητα: “Κοίταξε να δεις ποια είναι η συλλογιστική μου. Γράφω μια μουσική που τους είναι οικεία και νιώθουν άνετα. Έτσι μπορώ να λέω ό, τι πιστεύω. Από κει και πέρα σκέφτονται ότι ο Σιδηρόπουλος είναι δικός μας, για να λέει αυτά κάτι θα θέλει να μας πει. Θέλω μ’ άλλα λόγια να τους προβληματίσω για το στίχο, γιατί πιστεύω ότι ο Έλληνας έχει ανάγκη πολύ περισσότερο από λογοτεχνική παιδεία παρά από μουσική παιδεία. Κι αυτό το λέω γιατί νιώθω περισσότερο στιχουργός παρά μουσικός. Μια λέξη μπορεί να μ’ απασχολήσει κι ένα μήνα, ενώ η μελωδία δε μ’ ενδιαφέρει και τόσο πολύ όσο μ’ ενδιαφέρει να τα πω”.
Σε μια εποχή που τα ελληνικά ροκ κομμάτια ήταν γραμμένα κατεξοχήν στην αγγλική γλώσσα, ο Παύλος Σιδηρόπουλος τόλμησε να ντύσει τις μελωδίες του με ελληνικούς στίχους: “Έχει μεγάλη δυσκολία να μπει ελληνικός στίχος στη ροκ μουσική αλλά πώς να το κάνουμε, πρέπει να παλέψεις. Πρώτα θα βγει λίγο κουτσό, λίγο τραυματισμένο, μετά όμως θα βρει το δρόμο του. Θέλει ειδική μελέτη. Εγώ κουράστηκα, αλλά βρήκα τα μυστικά της ελληνικής γλώσσας και τώρα ο στίχους κολλάει. Κοφτά, λέξη προς λέξη. Και νιώθω μεγάλη ικανοποίηση γιατί αυτό το ”ταξίδι” το ‘βγαλα πέρα μόνος μου.”
“Κάποτε θα δεις πως όλα είν’ αλήθεια
σκληρή δουλειά σε περιμένει
γευόσουνα τα λόγια που
από το στόμα σου μοιάζανε παραμύθια
τώρα το τελευταίο παιχνίδι
μες στο δωμάτιό σου αόρατο ανασαίνει
Μονάχη στέκεσαι στο δρόμο
τον άνθρωπο κοιτάς με τρόμο
και ψάχνεις τον μπαμπά σου
πάνω του να βρεις
στην τύχη ψάχνεις προστασία
γαντζώνεσαι σαν ικεσία
παράσιτο στην δύναμη άλλων
ν’ αρπαχτείς
Πάλεψε τώρα να επιζήσεις
έξω απ’ το σπίτι ο άνεμος αγριεύει
κανείς δε σου ‘μαθε ποτέ
πως κάποια μέρα θα χρειαστεί και να μισήσεις
έτσι η αγάπη σου είναι φόβος
ζωή απ’ τους άλλους έμαθε να κλέβει
Οι μνήμες σου καπνοί στο δρόμο
μπερδεύεις κλέφτη από αστυνόμο
κι όμως πουλάς στην τύχη κάθε σου στιγμή
γυρνάει σβούρα το κορμί σου
μιλάς και χάνεις τη φωνή σου
και δεν υπάρχει πια κανείς για να σου πει”
“Κάποτε θα δεις”, (“Εν λευκώ”) – Παύλος Σιδηρόπουλος & Απροσάρμοστοι
Συνήθως τα λόγια είναι φτώχια, μα τέτοια λόγια μπορούν να σε στοιχειώσουν για μια ζωή…
Παύλος Σιδηρόπουλος : Ενας φίλος που μας λείπει
“Ο τελευταίος των Ζορμπάδων, ήταν ο Zorba “The Freak”. Και πριν από μισή δεκαετία, ανέβηκε στο αλογάκι του, φόρεσε το καπελάκι του, είπε στην κοινωνία: “Καμπόυ, ξεκαμπόυ και σου γαμώ το σόι”, και μετά γύρισε προς τα μας και είπε: “See you later alligators!!!, άντε και καλή τύχη μάγκες… εγώ πάω να βρω τη μανούλα μου”. Γι’ αυτόν ήμουν ο θείος. Ετσι όπως διάλεξε τους φίλους του, διάλεξε και τους “συγγενείς” του, διάλεξε την “οικογένειά ” του, τα κατάφερε. Και σίγουρα, ο ίδιος διάλεξε και το τελευταίο του ταξίδι. Ο ανηψιός, ήταν ένας ελεύθερος πρίγκιπας, ο τελευταίος και είμαι περήφανος γι’ αυτόν.
Παυλάκι μου, οι καιροί εξακολουθούν να είναι δύσκολοι για τους πρίγκιπες.”
Σε φιλώ, ο θείος σου ο Μήτσος.
Και για την αντιγραφή
Δημήτρης Πουλικάκος
Δείτε περισσότερες αναφορές για τον Παύλο
Πηγές: cgi.di.uoa.gr, e-orfeas.gr
