Πόσο κοστίζει μια αληθινή καλημέρα το πρωί;

Στη χαώδη καθημερινότητα μας, μπλεγμένοι στα δίχτυα των αδηφάγων πόλεων που ζούμε, εμείς δίνουμε ευχές. Το πρωί λέμε καλημέρα και το βράδυ καληνύχτα. Είναι μια συνήθεια που έχουμε μάθει σαν μηχανές να αναπαράγουμε όποτε μας δίνεται η ευκαιρία. Και μαζί με αυτές τις ευχές αν τύχει να έχουμε και λίγο, τόσο λίγο, καλή διάθεση, ίσως και να χαμογελάσουμε. Μπουχτίσαμε από μάσκες με χαμόγελα. Ποιος δεν τις βλέπει ολόγυρά του; 

Τέτοιες ευχές λοιπόν, που μπορεί να τις δώσουμε στην οικογένεια, στον γείτονα, στον συνάδερφο, στον γνωστό που είδαμε τυχαία πάλι, κρύβουν μέσα τους μια μεγάλη ποσότητα καλοσύνης. Ευχόμαστε σε όποιον απευθυνόμαστε κάθε φορά, να έχει μια όμορφη μέρα! Πόσο αισιόδοξο.. 

Το πρόβλημα γεννάται όταν αυτή η αισιόδοξη ευχή χάνει το νόημά της και δίνεται μηχανικά και με αυτό το “ελλιπές” χαμόγελο. Γιατί πόσο κοστίζει ένα χαμόγελο, ένα αληθινό χαμόγελο συνοδευόμενο από μια τόσο όμορφη λέξη; Και πόσο εύκολα ξεχωρίζεις τα “είδη” της καλημέρας; Νομίζω ότι δε δυσκολεύεται κανείς να ξεχωρίσει τη θυμωμένη καλημέρα, την βαριεστημένη καλημέρα, την καταναγκαστική καλημέρα, την καχύποπτη καλημέρα από την αληθινή καλημέρα.

Αυτή η τελευταία, κάνει και τον πιο δύστροπο άνθρωπο που θα βρεθεί στο δρόμο μας το πρωί να σκάσει ένα χαμόγελο, έστω και αντανακλαστικό.. Την επόμενη φορά θα αρχίσει να πλαταίνει αυτό το αλλοπρόσαλλο χαμόγελο, ώσπου μια μέρα θα δίνεται αβίαστα. Κι αν αυτό ποτέ δε γίνει… Και τί έγινε; 

Ας κάνουμε εμείς το πρώτο βήμα και ας πέφτει κάτω. Η ιστορία όμως δεν τελειώνει εδώ. Το κέρδος θα είναι και δικό μας. Έστω και ελάχιστα κάθε μέρα μας θα είναι και μια νέα νίκη. Κάθε μέρα θα λαμβάνουμε νέα και αληθινά χαμόγελα και όμορφες ευχές. Κάθε μέρα θα ευχόμαστε αληθινά να ομορφαίνει η μέρα κάποιου, και ακόμα μεγαλύτερο το κέρδος μας όταν καταφέρουμε να μην κάνουμε διακρίσεις. Η ιστορία ποτέ δεν τελειώνει τελικά, απλά τραβάει έναν δρόμο. Ας τον ταξιδέψουμε χαμογελώντας.