Στέλιος Καζαντζίδης “Υπάρχω, εφόσον εξακολουθείτε να πιστεύετε ότι εκφράζω…”

“Φίλοι μου, ο δίσκος που ακούτε αυτή τη στιγμή έχει τίτλο “Υπάρχω” και γράφτηκε με τη συνεργασία του Πυθαγόρα και του Χρήστου του Νικολόπουλου. Ο τίτλος είναι συμβολικός και αφορά εσάς και εμένα. Υπάρχω σαν καλλιτέχνης και σαν άνθρωπος απ’ τον καιρό που εσείς, οι γνωστοί και άγνωστοι φίλοι μου, με αγαπήσατε και με κάνατε δικό σας. Υπάρχω εφόσον εξακολουθείτε να πιστεύετε ότι εκφράζω τους καημούς, τα προβλήματα σας, την πίκρα της ξενιτιάς, το μόχθο του εργάτη, την εγκατάλειψη, τη μοίρα του ανθρώπου της συνοικίας και θα υπάρχω όσο υπάρχουν ταπεινοί, αγνοί και τίμιοι άνθρωποι του λαού. Γιατί μόνο στην καρδιά του λαού ζω, εκεί είναι το σπίτι μου, εκεί γεννήθηκα, εκεί θα πάψω κάποτε να υπάρχω. Σας ευχαριστώ! “

Στέλιος Καζαντζίδης (1931-2001)

 

Ο Στέλιος Καζαντζίδης γεννημένος στη Νέα Ιωνία στις 29 Αυγούστου του 1931, με ποντιακή καταγωγή, μεγάλωσε σε δύσκολα χρόνια, προερχόμενος από μία φτωχή οικογένεια, πληγμένη από τη μικρασιατική καταστροφή. Ο πατέρας του ήταν χτίστης και από μικρός ο Στέλιος πήγαινε μαζί του για δουλειά. Η μητέρα του βασανισμένη, έπειτα από πέντε αποβολές, κατάφερε να κρατήσει το μοναδικό της παιδί. Οι καταστάσεις και η μοίρα τα έφεραν έτσι, που ο Στέλιος έχασε νωρίς τον πατέρα του και αναγκάστηκε να γίνει αυτός ο άντρας του σπιτιού, γεγονός που τον έδεσε ακόμα περισσότερο με τη μητέρα του. Ευθύνες που δεν αρμόζουν σε ένα παιδί ανάγκασαν τον καλλιτέχνη να γινει μικροπωλητής και να προσπαθεί να βγάλει τα προς το ζειν. Στην πορεία εργάστηκε σε εργοστάσια, σε υφαντουργεία και όπου αλλού μπορούσε να δουλέψει, μέχρι που πήγε στο στρατό όπου ακόμη ένα άσχημο συμβάν του κόστισε την δυνατότητα να κάνει παιδιά.

Όλες οι άσχημες και δύσκολες καταστάσεις στη ζωή του Στέλιου Καζαντζίδη, οδήγησαν τον τραγουδιστή να μπορεί να εκφράζει τόσο πόνο μέσα από τα τραγούδια του και να έρθει τόσο κοντά με τον Ελληνα στα χρόνια του μεταπολέμου. Κατάφερνε να μιλάει στη καρδιά του λαού και αυτο είναι μεγάλη αλήθεια, μιας και ένα μεγάλο ποσοστό τον θεωρεί τον μεγαλύτερο έλληνα τραγουδιστη.

Συνεργάστηκε επίσης, με μεγάλα ονόματα του ελληνικού τραγουδιού και έκανε περιοδείες στο εξωτερικό, έχοντας στο πλάι του τη Μαρινέλλα, την πρώτη του γυναίκα. Αξιοσημείωτο είναι πως ο Στέλιος Καζαντζίδης, από ένα σημείο και μετά, απείχε από νυχτερινά μαγαζιά της εποχής, τα λεγόμενα “μπουζούκια”, έχοντας ένσταση στον τρόπο που χρησιμοποιούνταν οι γυναίκες τραγουδίστριες, όταν οι επιχειρηματίες τις έστελναν στα τραπέζια των “ευκατάστατων” πελατών. Ο μεγάλος αυτός τραγουδιστής έχει προσφέρει έργο στο μουσικό στερέωμα, όχι μόνο εξ’αιτίας των τραγουδιών και της δουλειάς του, αλλά και όσον αφορά την οικονομική τους αποκατάστασή από τα κέρδη των δίσκων τους. Την εποχή εκείνη οι δισκογραφικές υπέγραφαν ένα ποσο εφάπαξ με τον καλλιτέχνη, για την έκδοση των τραγουδιών τους, με αποτέλεσμα τα κέρδη επί των πωλήσεων από τους δίσκους να πηγαίνουν όλα σε εκείνες. Ο Στέλιος Καζαντζίδης είναι ο πρώτος καλλιτέχνης που διεκδίκησε για τον κλάδο του τα ποσοστά και έφερε αποτέλεσμα.

Ο Καζαντζίδης και ο Χρήστος Κολοκοτρώνης (μουσική και στίχους αντίστοιχα) δημιούργησαν τον ύμνο της ΑΕΚ που ερμήνευσε ο Παπαϊωάννου: “Νικήστε, νικήστε”. Αγαπημένη του ασχολία ήταν να παίρνει τη βάρκα του και να χάνεται για ψάρεμα με τις ώρες, ώσπου να χαλαρώσει και να επιστρέψει στη βάση του. Έφυγε από τη ζωή στις 14 Σεπτεμβρίου 2001, σε ηλικία 70 ετών, μετά από πολύχρονη μάχη με τον καρκίνο.

 

Η επιτυχία του Στέλιου Καζαντζίδη δεν ήταν οι χρυσοί και οι πλατινένιοι δίσκοι του, ούτε τα ρεκόρ πωλήσεων και η εφήμερη δόξα. Η επιτυχία του βασανισμένου αυτού ανθρώπου ήταν ότι άγγιξε την καρδιά του λαού και κατάφερε να βρίσκεται σε κάθε δισκοθήκη των ελληνικών σπιτιών, να ακούγεται σε κάθε οικογενειακή μάζωξη με ένα τσιπουράκι, να ηχεί γνώριμα η φωνή του στους νέους, λόγω των μεγαλύτερων.

“Ποιος θα μου δώσει δύναμη
τον κόσμο αυτό ν’ αλλάξω, 
να φτιάξω όμορφες καρδιές
μεγάλες και πονετικές, 
τις σκάρτες να πετάξω;”

Γυάλινος κόσμος, Καζαντζίδης

 

Ένα ποτηράκι τώρα θα το πινα με το πατέρα μου στην υγειά του!