Γράμματα σε έναν νέο ποιητή του Ρίλκε.
“Οι πιο μοναχικοί είναι αυτοί που συμβάλλουν
περισσότερο σε ό,τι κοινό ανάμεσα στους ανθρώπους. Έλεγα
προηγουμένως πως απ’ την πλατιά μελωδία της ζωής κάποιοι
ακούνε περισσότερα, κάποιοι λιγότερα, αναλόγως τους
αντιστοιχεί και μια μικρή ή ελάχιστη υποχρέωση στο πλαίσιο
της μεγάλης αυτής ορχήστρας. Εκείνος που θα άκουγε όλη τη
μελωδία θα ήταν ο πιο μοναχικός και ταυτοχρόνως ο πιο
κοινός απ’ όλους. Διότι θα άκουγε αυτό που δεν ακούει κανείς,
κι αυτό θα συνέβαινε απλώς και μόνον επειδή συλλαμβάνει
στην εντέλειά του ό,τι οι υπόλοιποι αφουγκράζονται σαν κάτι
σκοτεινό και αποσπασματικό.
Δεν έχω τίποτε να προσθέσω πέρα από τούτο δω, που ισχύει
σε κάθε περίπτωση: ίσως τη συμβουλή να παίρνετε τη μοναξιά
στα σοβαρά και, όποτε έρχεται, να την αντιλαμβάνεστε ως κάτι
καλό.
Η αδυναμία των άλλων να την απαλύνουν δεν οφείλεται στο ότι
είναι αμέτοχοι και κλειστοί αλλά, πολύ περισσότερο στο ότι:
είμαστε πράγματι απέραντα μόνοι όλοι μας, και με εξαίρεση
κάποιες πολύ σπάνιες εξαιρέσεις, απλησίαστοι. Πρέπει να μάθουμε να ζούμε με αυτό…
…Δε φταίει μόνο η τεμπελιά, που οι σχέσεις των ανθρώπων επαναλαμβάνονται με τόση ανείπωτη μονοτονία, χωρίς ν’ ανανεώνονται κάθε φορά: φταίει κι ο φόβος, ο φόβος μας στο καινούριο,αφού δε μπορούμε να προμαντέψουμε ποιο θα ’ναι το τέλος του και δεν έχουμε το κουράγιο ν’ αναμετρηθούμε μαζί του. Μόνο εκείνος που είναι προετοιμασμένος για όλα, που δεν αρνιέται τίποτα, ούτε και το άγνωστο– αυτός μόνο θα ζήσει την ανθρώπινη επαφή σ’ όλη της τη ζωντάνια και θα φτάσει ως το βάθος της δικιάς του υπάρξης. Γιατί, αν στοχαστούμε την ύπαρξη του ατόμου σαν ένα μεγάλο ή μικρό δωμάτιο, είναι ολοφάνερο πως οι περισσότεροι δεν έμαθαν παρά τη μια μονάχα γωνία του δωματίου τους, μια θέση κοντά στο παράθυρο, ένα διάδρομο να πηγαινοέρχονται. Για να νιώθουν ασφαλείς.
Η εμπειρία με δίδαξε ότι δεν υπάρχει τίποτε
πιο δύσκολο απ’ το ν’ αγαπάς κάποιον. Μιλάμε για δουλειά, για
μεροκάματο, αληθινό μεροκάματο, κι ένας θεός μόνο ξέρει ότι
δεν υπάρχει άλλη λέξη να το περιγράψει. Δεν υπάρχει ωστόσο
τίποτε πιο επιπόλαιο απ’ τις προθέσεις. Εξαντλούμαστε
εκφράζοντας και ξαναεκφράζοντάς τες και δεν απομένει
τίποτε για την εφαρμογή τους…”
Ο Ράινερ Μαρία Ρίλκε (1875-1926) καταγόταν από γερμανική οικογένεια και γεννήθηκε ως René Karl Wilhelm Johann Josef Maria Rilke στην Πράγα. Ήταν λυρικός ποιητής μεταξύ της παραδοσιακής και νεότερης ποίησης και πεζογράφος του 20ού αιώνα. Ασχολήθηκε με τις δυσκολίες της κοινωνίας, τη μοναξιά και τη βαθιά ανησυχία. Τα “Γράμματα σε έναν νέο ποιητή” είναι οι συμβουλές του σε επιστολές που έστελνε σε έναν άγνωστο που του είχε ζητήσει τη συμβουλή του για το πώς να γίνει ποιητής. Εκτός από την ποιητική τέχνη όμως, του γράφει και για την ηθική…
Πηγές: hallofpeople.com, orp.gr και βικιπαιδεία.
